เช้านี้หนิงกับออยตื่นตามเวลาท้องถิ่นประเทศไทยคือ ประมาณ 6โมงเช้า เพื่อเตรียมตัวที่จะปั่นในวันที่2 โดยพี่ต๋องทำการนัดในเวลา 8โมงเช้าตามเวลาบ้านเรา ในขณะที่เราสองคนกำลังแต่งตัว เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ก๊อก ก๊อก ออยวิ่งไปเปิดประตูหน้าก้อง เห็นพี่บี๋ยืนเท้าสะเอว อยู่หน้าห้อง สายตาจับจ้องเข้ามา บ่งบอกว่าไม่พอใจอะไรสักอย่าง พี่บี๋เอ่ยออกมาว่า “ นี้เขานัดกันกี่โมงเนี้ย พวกหล่อนยังไม่เสร็จกันอีกเหรอ เนี้ยฉันลงไปข้างล่างไม่เจอใครเลย” หนิงกับออยมองหน้ากัน แล้วหันไปตอบพี่บี๋ว่า “พี่ เขานัดกัน 8โมง บ้านเรานะพี่”
“เหรอ อะไรกัน ทำไมนัดเวลาไทย นี้เราอยู่เมืองจีนนะย่ะ แน่ใจเหรอว่าพี่ต๋องเขานัดเวลานี้” เสียงพี่บี๋ถามอย่างจิกกัดต่อไป เราสองคนหัวเราะกับอาการของพี่บี๋อย่างแรง พี่บี๋เป็นผู้ชายแท้ๆ ที่บางทีก็ชอบเล่นเป็นแต๊วนิดๆ ให้น้องๆขำเล่น
สักพักพี่ไกด์เดินตามเข้ามาสมทบเรื่องเวลาอีกที หนิงกับออยเลยรู้ว่า คนอื่นๆเขานัดกันเวลาท้องถิ่น จะมีก็หนิง ออย พี่ต๋องและพี่เยาที่นัดกันเวลาบ้านเรา
จะว่าไปเรื่องเวลา อย่างที่เล่าว่าเมืองจีนใหญ่มาก แต่เขาก็ใช้เวลาเดียวกันทั้งประเทศ คือ เวลาจะเร็วกว่าบ้านเรา 1ชม แต่ภูมิประเทศของยูนนานนั้น เป็นเส้นแวงเส้นเดียวกับบ้านเรา ดังนั้น แสงพระอาทิตย์ขึ้นลง จึงไม่ได้แตกต่าง หนิงเลยรู้สึกว่าเราอยู่ในเวลาบ้านเรามากกว่าจะเป็นเมืองอื่น
เราเคลียร์กันเรื่องเวลา จนทุกคนแน่ใจว่าพี่เยาจะมาเวลาบ้านเรา เช้าวันนี้อากาศโดยรวมเหมาะแก่การลงเม็ดของฝนมาก เพราะมีเมฆหมอกลอยต่ำ อากาศเย็น พระอาทิตย์ส่องมาไ
ม่ถึง หนิงกับพี่บี๋รออยู่ที่ล๊อบบี้โรงแรม ที่โรงแรมมีบริการน้ำร้อนน้ำเย็นให้ฟรี หนิง ออย พี่บี๋เลย ชงเครื่องดื่มยามเช้าจิบกันไปเพลิน
ข้างๆโรงแรม มีตลาดเช้า หนิงเลยเดินไปดูเล่นๆ ตลาดที่นี้ก็ไม่ต่างจากบ้านเรา เป็นตลาดสดที่ขายทั้งของสดและเสื้อผ้าราคาย่อมเยาว์ เดินออกมาปากทางเข้าตลาดก็เห็นรถเข็นผลไม้ เมืองจีนนี้มีผลไม้ทั้งปีจริงๆ นานาชนิด จากหลากหลายภูมิภาค หนิงเดินสำรวจเล่นๆ พอแก้เซ็ง ก็กลับมารอที่โรงแรม พักใหญ่ๆ พี่พงษ์ พี่ชายก็เดิน เข้ามา ไม่นานรถบรรทุกจักรยานก็มา พวกเราซึ่งเตรียมตัวอยู่แล้ว ก็พร้อมกันช่วยเอารถลง เก็บสัมภาระ สูบยาง เตรียมออกลุย
เรามองท้องฟ้าแล้วก็หยิบเอาเสื้อกันฝนออกมา ไม่รู้ว่าวันนี้เราจะเจอฝนขนาดไหน แต่เพื่อความปลอดภัย เราก็เตรียมตัวกันก่อน
เช้านี้พี่วัชเป็นคนที่จะนำเราไปหาอาหารเช้า โดยพี่เยา
ไม่ร่วมปั่นกับเรา เห็นว่าจะต้องออกไปสำรวจที่พักและเส้นทาง ล่วงหน้าให้พวกเราก่อน พี่วัชนำทางพาพวกเราวนในเมืองซะ1รอบ เป็นการ warm up และชมเมืองไปในตัว เมืองเป็นเมืองไม่ใหญ่มาก แต่มีผู้คนเยอะแยะ เข้ามาขายของ ดูวุ่นวายดีเหมือนกัน เราเจอร้านขายก๋วยเตี๋ยวร้านหนึ่ง พี่วัชบอกให้เรากินร้านนี้ หน้าตามันดูดีทีเดียว แถมมีเครื่องปรุงนานาชนิด เช่นเต้าหู่ยี้ เกลือ ผักสับ ผงชูรส พูดเรื่องผงชูรส คนแถวเมืองจีน
เวียดนาม ลาว เขาบริโภคผงชูรสกัันเป็นชีวิตจิตใจเลยทีเดียว เราสั่งเส้นตามใจที่ชอบ แต่น้ำซุปก็จะเป็นแบบเดียวกัน ทันทีที่เราได้อาหารมาวางตรงหน้า กิจกรรมปรุงตามวัฒนธรรมมไทยก็เริ่มขึ้น เราใส่เครื่องปรุงที่มีข้างหน้าอย่างละนิดอย่างละหน่อย ตามที่ต้องการ ออยวิ่งไปซื้อน้ำตาลมาชูรสอีก แต่ปรากฎว่า ที่เราปรุงกันนะ ไม่ได้เรื่องซักเท่าไร ในเวลานั้น เราไม่ค่อยรู้สึกเท่าไร เพราะยังไม่มีข้อเปรียบเทียบเชิง
พาณิชย์ เรามารู้ตัวกันทีหลังจากนั้นหลายวัน หลังจากมีของกินดีๆ เราจึงพบว่าไอ้ที่เราทั้งปรุง ทั้งกินไปนั้น ไม่ได้เรื่องเลย พี่ต๋อง โวยตั้งแต่ตอนนั้นว่า เขาเห็นแม่ค้าเอาน้ำร้อนธรรมดาใส่เส้น แล้วก็ใส่หมูปรุงเท่านั้น ไม่ได้ใช้น้ำซุปใดๆทั้งสิ้น
หนิงได้ยินมาว่าพวกกองเชียร์ได้กินอร่อยกว่าเรา เพราะไปกันคนละร้าน กองเชียร์ออกเดินทางหลังจากพวกนักปั่นปั่นกันไปได้ไกลแล้ว
หลังจากอาหารเช้าถูกบรรจุลงกระเพาะกันแล้ว เราก็เริ่มออกเดินทาง เริ่มต้นก็ขึ้นเขาเลย หนิงได้รับแจ้งจากพี่ต๋องหัวหน้าทีมว่า เราจะปั่นขึ้นไปก่อน หลังจากนั้นเราก็ปั่นลงเขาเข้าที่พักเลย แหมฟังดูดีทีเดียว แต่หนิงยังไม่รู้ว่า เส้นทางข้างหน้า มันไม่เหมาะกับหนิงอย่างแรง
หลังจากปั่นขึ้นกันมาไม่นาน กลุ่มก็แตกตามแรงของแต่ละคน หนิงรวมกลุ่มอยู่กับพี่ไกด์ พี่ชาย หลังสุด เราเลยพร้อมใจกัน
หยุดถ่ายรูปกันเป็นพักๆ หนิงเพิ่งรู้ว่าพี่ชายชอบถ่ายรูป ขนาดว่าเคยส่งประกวดแล้วได้รางวัลมาแล้วด้วย ถึงหนิงจะชอบถ่ายรูป ก็จะถ่ายเล่นเก็บไว้เองซะมากกว่า ประเภทถ่ายรูประบายอารมณ์ประมาณนั้น เราสามคนปั่นผ่านไร่ชา
ที่ปลูกบนเขาวันนั้นมากมาย ไร่ชาที่นี้ไม่มีข้อแตกต่างกับที่หนิงเคยเห็นที่ดอยแม่สลอง จะต่างกันก็ขนาดของใบชา อาจเป็นเพราะอากาศหรือพันธุ์ชานั้นเอง
หนิงยังค้นพบอีกว่าการเข้าส้วมธรรมชาติที่ไร่ชานั้นแสนจะดี เพราะว่าเขาได้จัดทำเป็นช่องเป็นหลืบให้เรียบร้อย แถมแสงสว่างมากพอที่จะมองอะไรได้ถนัด ที่สำคัญไม่มีใครมา
อุตริทำเรี่ยราดแถวนี้นอกจากพวกเราเท่านั้น
เส้นทาง
วันนี้ที่เห็นส่วนใหญ่เป็น ไร่ชาและนาขั้นบันไดบ้าง ไม่ขั้นบันไดบ้าง ที่ว่านาขั้นบันไดบ้างนั้น 
เพราะภูมิภาคที่เราปั่นผ่านวันนี้ยังคงเป็นเขาไม่จัดนัก1200เมตรจากระดับน้ำทะเลก็ตาม นาที่ทำจึงมีทั้งทำตามไหล่เขาบ้าง พื้นราบบ้าง ทิวทัศน์วันนี้สวยเพราะไม่มีแดดเลย 
เราคงปั่นกันเรื่อยๆ ไม่โดนฝน ไม่โดนแดด ปั่นแบบสบายๆ จนรถบรรทุกกองเชียร์มาถึง มีการหยุดพักให้น้ำให้ท่าจากบรรดาแม่บ้านทั้งหลาย เราได้กินของกินนิดหน่อยพอเป็นกระสัยแก้หิว แล้วพวกเราก็ออกปั่นต่อ ระหว่างทาง เราเจอเส้นทางที่เป็นเส้นทางเก่า คือทำจากหินวางเรียงกันเป็นตับ เส้นทางนะสวย แต่ที่ไม่สวย และทำให้หนิงกับพี่บี๋ถึงกับอึ้งไปเลยคือ เวลาเราปั่นมันจะกระเทือน
มาก ถึงมากที่สุด ชนิดว่าเสียงร้องจะเป็นเสียง โอะ โอะ โอะ ตามแรงสะเทือน
พี่บี๋ถึงกับอุ้มรถในบางช่วง เพราะกระเทือนมากๆ แขนก็เจ็บไปด้วย 
ยิ่งรถพี่บี๋มีหน้ายางที่หน้ายางเล็กกว่ารถหนิงแล้ว ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
พี่ชายแอบ
แซวว่า วันนี้เป็นวันของพี่ชาย แต่หนิงบอกว่าวันนี้ไม่ใช่วันของหนิงเลยจริงๆ พี่ชายแซงลงเขาไปหน้าตาเฉย
ขณะที่เราผ่านถนนเส้นนี้ พี่วัชได้ทำการเก็บหนอนไม้ไผ่มาจำนวนหนึ่ง ดูอ้วนพีทีเดียว ได้ยินว่าเอาของกินไปแลกกับหนอนมาจา
กเด็กๆแถวนั้น หนิงรับหน้าที่เป็นสารถีพาหนอนไปส่งกระทะร้อน โดยมีพี่ปันหยา และเหล่ากองเชียร์รอรับประทานกันอยู่ จากถนนเก่า เราเข้าสู่ถนนที่ทำแล้ว พี่วัชเล่าให้ฟังว่าถนนเก่าพวกนี้เป็นถนนที่ทำสมัยสงคราม แต่สภาพยังดีอยู่ทีเดียว ไม่เหมือนถนนสมัยนี้ที่เดี๋ยวทำตลอดเวลา
ไม่นานนักเราก็ปั่นมาถึงจุดทานข้าว เป็นหมู่บ้านที่อยู่บนเขา
เหนือระดับน้ำทะเล 1200 เมตร อาหารวัน
นี้อร่อยมาก ด้วยเพราะพวกเราปั่นขึ้นกันมาเหนื่อยก็เป็นได้ หนอนไม้ไผ่ถูกทอดที่นี้เอง หนิงพูดปนตลกคลุกความเศร้าว่า พี่วัชขอหนอนจากเด็กชาวบ้าน หนิงเป็นโชเฟอร์พามา ส่วนพี่ปันหยาลิ้มลอง ชาติหน้าพวกเราคงได้เกิดมาเจอกันอีกเป็นแน่ 
เขาเรียกว่ากรรมนำพา เฮ้อ เศร้า
หลังอาหารมื้อนี้ หนิงกับพี่บี๋ได้ยินข่าวร้ายว่า เราจะต้องปั่นผ่านถนนที่มีสภาพขรุขระ เป็นระยะทางตลอด 20กิโล เป็นทางลงเขา หนิงฟังอย่างนั้นแล้วอยากจะบอกว่าเซ็งสุดๆ เพราะไม่ได้เตรียมตัวกับการมาปั่นบนเส้นทางอย่างนี้เลย พี่บี๋ตัดสินใจขึ้นรถ ด้วยว่าสภาพรถพี่บี๋ไม่เอื้ออย่างแรง ส่วนหนิงขอเวลาคิดก่อน ขณะเดียวกันก็เดินไปดูรถ พี่คนอื่นๆว่ามีความแตกต่างอะไรบ้าง หนิงพบว่า ยางที่หนิงใช้คราวนี้มีขนาดไล่เลี่ย กับของพี่พงษ์เลย หนิงเลยตัดสินใจว่าจะปั่นต่อ ในขณะเดียวกัน พี่วัชก็เป็นกำลังใจให้ บอกว่า ปั่นได้ เคยมีคนปั่นกันแล้ว แต่อีกอย่างที่หนิงค่อนข้างกังวลคือ สภาพถนนอย่างนี้ไม่เอื้อสำหรับรถที่ไม่มีโช็ค รถของหนิงเป็นตะเกียบหน้า ไม่เหมาะกับถนนลูกรังแบบนี้ แต่ยังไง หนิงก็อยากลอง อย่างมากก็ขึ้นรถ อีกอย่างพี่วัชก็ยืนยันว่าถนนไม่
ได้แย่มาก ไม่มีหลุมบ่อ แค่ทางไม่เรียบเท่านั้น
เราเริ่มทยอยกันออก ตอนนี้หนิงบอกให้ออยไปก่อน เพราะหนิงจะช้ามาก หนิงค่อยๆปล่อยเบรคให้รถไล่ไปช้าๆ แขนสองข้างงอให้เป็น โช็คธรรมชาติ เสียงร้องของหนิงสั่นตามจังหวะกระเทือนของรถ โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ มือหนิงกำแฮนด์ไว้แน่น ด้วยว่ากลัวจะหลุดจากมือ หนิงยังคงไหลลงช้าๆ โดยมีพี่วัชประกบหลังตลอด หนิงหันไปบอกพี่วัชว่า “ไปก่อนก็ได้นะพี่ หนูช้า” พี่วัชตอบมาว่า “ ไม่เป็นไรไปด้วยกัน เผื่อรถเป็นอะไร” ซึ่งพี่วัชน่ารักมาก พี่เขาจะปั่นห่างๆ ไม่มาใกล้ๆให้เรารู้สึกกังวล หนิงควบคุมรถไปเรื่อยๆ บางช่วงก็ออกแรงถีบบ้าง บางช่วงที่รู้สึกว่าการสั่นสะเทือนมากจนมันบันทอนสุขภาพ หนิงก็จะหยุดพัก
หนิงนึกไปถึงว่าครั้งหนึ่งเคยมีหญิงสาวนางหนึ่งอยากจะมาปั่นจักรยานกับหนิงมาก แต่ครานั้นหนิงก็ได้บอกเธอไปว่าอย่าเลย เนื่องจากห่วงสุขภาพของเธอ เธอบอกว่าเธอแข็งแรงดี แต่หนิงยังคงยืนยัน เธอถามหาเหตุผลแห่งการห้ามปรามเธอครั้งนั้น หนิงก็เลยบอกไปตรงๆว่า กลัวว่าเธอจะเสียโฉม เธอกลับบอกว่า ไม่เป็นไร เธอไม่ล้มแน่นอน หนิงบอกเปล่าไม่ได้กลัวเธอล้ม แค่กลัวว่าเวลาปั่นทางขรุขระ เกิดแรงสั่นสะเทือนสะท้านเลื่อนลั่น จะทำให้สรีระของเธอไม่สามัคคีกัน พาลจะไปฟาดหน้าฟาดปากเธอเอาได้ เธอฟังอย่างนั้นเธอก็หัวเราะแทนที่จะโกรธ ก็ดีไป เพราเป็นคนอื่นก็คงไม่พูดกับหนิงไปแล้ว แซวแรงขนาดนั้น
แต่สำหรับหนิงแล้ว หนิงจัดว่าโชคดีที่ไม่มีสรีระดั่งนางงามปานนั้น เลยทำให้เล่นอะไรแผลงๆได้ตลอดเวลา
หนิงยังคงกำเบรค ปล่อยเบรคเป็นบางช่วง ยังดีที่ว่ากระเป๋าที่เอามาด้วย ช่วยถ่วงน้ำหนัก ไม่ทำให้หลังกระดก อย่างน้อยก็หมดห่วงเรื่องรถคว่ำรถหวายไปได้บ้าง ตอนนั้นคิดแต่ว่า เมื่อไหร่จะถึงว่ะ เมือ่ยแขนสุดๆ
พวกพี่ๆเขาร่อนกันไปถึงไหนแล้ว
จนในที่สุด หนิงไหลลงมาจนถึงลำน้ำน้อยๆ พี่ๆรอกั
นอยู่ที่นั้น ตอนนั้นความรู้สึกคือโล่งใจที่ไม่เป็นอะไร แต่แขนล้าไปหมด เพราะหนิงต้องใช้แขนรับแรงกระเทือนมาตลอดทาง พี่วัชตามลงมาไม่ห่างนัก เราพักกันไม่นาน ก็ออกเดินทางต่อ ตอนนี้กองเชียร์ทั้งหลายมุ่งหน้าไปที่พัก
แล้ว แต่ต่อจากนี้ เราก็ไม่ต้องลงเขาแบบทรหดอีกแล้ว แต่ที่เราผจญต่อ คือทางที่เป็นดิน แล้วบี้บดไปด้วยล้อรถใหญ่ๆ จนเกิดร่อง ไม่พอคะ ร่องพวกนั้น เต็มไปด้วยน้ำ ทำให้เกิดขี้โคลน เริ่มเห็นภาพไหมคะ แล้ว ล้อจักรยานน้อยๆ ก็ลงไปร่วมบดด้วย งานนี้รถเยินไม่เหลือสภาพ เวลาพวกเราผ่านโคลนกันที ก็หา น้ำล้างล้อที เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆอย่างทุลักทุเล รถคัน
อื่นๆที่หน้ายางใหญ่ ก็จะลุยโคลนไปได้ดีกว่า หน้ายางเล็กอย่างหนิง แต่มาขนาดนี้ไม่ถอยละ อีกอย่างถอยไม่ได้แล้ว เพราะรถขนรถแซงไปก่อนแล้ว
พวกเราต้องปั่นผ่านแม่น้ำแดง แม่น้ำแดงเป็นแม่น้ำที่จะไหลลงสู่เวียดนามตอนเหนือ และลงสู่อ่าวตังเกี๋ยในที่สุด น้ำในแม่น้ำมันแดงจริงๆสมชื่อ ต้นกำเนิดของแม่น้ำอยู่ในป
ระเทศจีน โดยไหลจากอำเภอ งุยเซิน ยูนนาน ไหลผ่านเขตไทลื้อ ผ่านเขตปกครองตนเองชนชาติอาข่าและอี้หงเหอ เข้าสู่เวียดนามที่หล่าวกาย(ลาวไก) และเข้าสู่ที่ลุ่มในเวียดนาม ตะวันออกของนครฮานอย ก่อนจะไหลออกสู่อ่าวตังเกี๋ยที่ปากน้ำบาหลาต แม่น้ำแดงมีความยาวทั้งสิ้น 1,149กิโลเมตร ส่วนแม่น้ำที่ยาวที่สุดในมณฑลยูนนาน คือแม่น้ำแยงซีเกียง โดยยาวถึง 6,300กิโลเมตร แม่น้ำแดงดูไม่ได้หน้ากลัวมาก เหมือนแม่น้ำแยงซี หรืออื่นๆที่เราเห็นในสารคดี เป็นแม่น้ำที่มีสีค่อนไปทางแดง ตอนแรกหนิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่น้ำชื่ออะไร พี่ๆ มาบอกกันทีหลัง
เราปั่นเรียบแม่
น้ำไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเราก็เจอถนนปูนที่ไม่ต้องเลอะเทอะอีก ขณะเดียวกัน เม็ดฝนฝอยๆเล็กๆก็หล่นลงมาบางๆ พอให้ตื่นเต้นที่จะเปียกฝนขึ้นมาได้บ้าง เราเริ่มตั้งหน้าตั้งตาปั่นหนีฝน แบบตัวใครตัวมัน ฝนลงแค่โปรยปราย ไม่ได้ทำให้เราเปียกเท่าไร เราปั่นไปจนถึงโรงแรม ซึ่งไม่ได้อยู่ไกลเท่าไร 
น้องมุกวิ่งหน้าตั้งลงมาตอนรับ พร้อมบอกว่า “พี่หนิง ห้องน้ำที่นี้แย่มากแย่กว่าโรงแรมเมื่อคืนอีก” หนิงออกอาการเหวอนิดๆ เพราะเหนื่อยมาแล้วยังจะมาเจออะไรเข้าอีก หนิงไม่เห็นสีหน้าออย แต่ก็คงไม่แพ้กันเท่าไร เราจัดการจอดจักรยาน พี่หมียืนรออยู่แถวๆนั้น เลยเข้ามานวดแขนให้หนิง เพราะหนิงล้ามากๆ จากการลงเขายาว 20กิโลแบบ ทรหดอย่างนั้น พี่หมีนวดดีมาก ทำให้หนิงคิดถึงพี่ซุป เมื่อคราวที่แล้ว พี่ซุปเป็นมือนวด คราวนี้ได้พี่หมี พี่หมีบอกว่าพี่หมูเส้นแข็งมาก เวลานวดพี่หมูต้องใช้แรงมาก หนิงเพิ่งรู้เคล็ดลับของพี่หมูนี้เอง ว่ามีบริการส่วนตัว หนิงขอใช้บริการพี่หมีบ้างพอให้เส้นสายมันคลายจากความเมื่อยล้า หลังจากนั้นหนิงกับออยก็ต้องไปผจญกับโรงเตี้ยมเมืองจีนกันซะหน่อย
ห้องน้ำที่เราเจอ แย่จริงๆ แย่กว่าเมื่อคืนมาก ห้องน้ำเป็นห้อง ขนาดประมาณใหญ่กว่า เมตรคูณเมตรหน่อย โถส้วมไม่มี มีแต่หลุมให้ และหลุมกับที่ยืนอาบน้ำ อยู่ห่างกัน 1ฝ่าเท้า หากอาบเพลิน เดินก้าวพลาด ก็ตกหลุมได้ อ่างล่างหน้าก็อยู่ แค่หันหลังให้เท่านั้น ถ้าเป็นคนอ้วนระดับชาติ เข้าไปก็ติดในนั้นต้องเรียกดับเพลิงมาเอาตัวออกไปเป็นแน่แท้
แค่เห็นห้องน้ำเราก็ขำแล้ว หนิงเดินสำรวจที่นอน ดูสะอาดดี แต่เตียงที่หนิงได้ติดกับหน้าต่าง หนิงดันเตียงให้ห่างออกจากผ้าม่านผืนใหญ่ ก็พบว่า มีทั้งขี้แมลง ขี้ฝุ่น จับอยู่ที่ผ้าม่าน หนิงได้แต่เอามือปัดๆ ให้มันไปพ้นตา จากนั้นหนิงก็หันไปวุ่นวายกับหน้าต่าง แต่เมื่อเปิดออกไป ก็พบว่า วิวจากมุมนั้นมันสวยดี มองเห็น ท้องฟ้ากับขุนเขา เส้นทางที่เราปั่นผ่านมาเมื่อกี้ อย่างน้อยในความแย่ ก็ยังมีดีปน เหมือนอย่างที่บอกไว้เมื่อคราวที่แล้ว ชีวิตที่แย่ ยังมีเรื่องดีๆเสมอ ส่วนชีวิตที่กำลังรุ่งโรจน์ ก็กรุณาเดินอย่างระมัดระวัง อย่าเพลินมากนัก
หนิงกับออยนั่งพักทอดน่องอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้สำหรับออย ก็เรียกว่าสาหัส เพราะออยเองก็ไม่ชอบที่จะปั่นลงเขา เพราะกลัวล้ม แต่สำหรับหนิงมันแย่ยิ่งกว่าที่เอาจักรยานผิดประเภทมาปั่นอย่างนี้ แต่สำหรับการ touring เราจะไม่มีโอกาสรู้เลยว่าเส้นทางจะเป็นอย่างไร เพราะอย่างนั้น เราต้องแกร่งพอดูทั้งกายและใจ
เรื่องห้องพักยังเป็นที่โจทย์ขานกันไม่เลิกโดยเฉพาะกิ๊ฟ กิ๊ฟเล่าให้ฟังว่าห้องที่พี่บี๋ สามีที่รักของกิ๊ฟได้ เหมือนห้องที่คุณโสตบตีกับแขกอย่างไงอย่างงั้น เพราะทั้งโคมไฟหัวเตียงก็หักพัง รอยเท้าที่กำแพงก็มีเพี๊ยบ อย่างกับว่า ตกลงราคาไม่ได้เลยลงมือกันซะอย่างนั้น หนิงตามไปดูแล้วอดขำไม่ได้ มันเหมือนอย่างนั้นจริงๆ พวกเราเลยเรียกที่นี้ว่าโรงเตี้ยม ทั้งสภาพห้องนอนและห้องน้ำ
แต่ถึงยังไง ในเมืองนี้ก็มีที่นี้ที่เดียวแล้ว
คืนนั้นเราออกไปทานข้าวอร่อยๆกัน พูดเรื่องอาหาร อย่างน้อยที่เมืองจีนการกินก็ไม่มีอดตาย อาหารที่จัดขึ้นโต๊ะมีไม่น้อยกว่า 5อย่าง และแต่ละจาน ก็มาแบบจานเปล ใหญ่มาก 
กินกันไม่เคยหมด ทั้งที่พวกเราก็เหนื่อยกันแทบตาย อาหารส่วนใหญ่จะออกมันๆ และออกเค็มนำ แต่ที่แปลกใจเราๆท่านๆคือ อาหารที่นี้มีรสเผ็ด ได้ความจาก Lilyว่า คนทางใต้ทานอาหารรสจัด(แต่ไม่แย่) แต่ที่ฮากว่านั้น ร้านเนี้ย เอากาละมังพลาสติกสีชมพูมาใส่ข้าวสวยแทนหม้อ เห็นแล้วก็ขำอีก เพราะไอ้กาละมังอย่างเนี้ย บ้านเราเอาไว้ซักกางเกงใน ฮ่ะ ฮ่ะ
หลังอาหารคืนนั้น หนิงทำการพิสูจน์ส้วมหลุมก่อนนอน ตอนเข้าส้วม หนิงก็ว่าไม่ได้แตกต่างจากบ้านเรานี้นา ก็ลงหลุมเหมือนกัน แต่เมื่อเสร็จกิจ จัดการชักโครก หนิงก็มองลงไปในหลุม ก็เห็นของส่วนตัวนอนลอยคออยู่ตรงนั้น หนิงก็เริ่มสงสัยว่า แล้วมันจะมีชักโครกทำไมว่ะ ชักหรือไม่ชักมันก็ลอยคอนอนยิ้มอยู่ตรงนั้น หรือว่าตอนเช้ามันจะดูดจากบ่อพักไปทีเดียวเลย แต่ไม่ทันได้สงสัยนาน ออยก็บุกเข้าห้องมาพร้อมอุปกรณ์ล้างส้วม ออยบอกว่าทนไม่ได้เลยของทำบุญด้วยอุปกรณ์ล้างส้วม เกิดมาชาติหน้าฉันใด ออยขอเจอแต่ห้องน้ำสะอาดกลิ่นหอมๆ ฉันนั้น ฮ่ะ ฮ่ะ
หนิงจัดการล้างส้วมแล้วเลยส่งต่ออุปกรณ์ไปให้ห้องอื่นๆด้วย ก่อนนอนคืนนั้นเราออกกำลังสมองกันนิดหน่อย ด้วยไพ่สล๊าฟ มองในแง่ดีอย่างน้อย แอร์ในห้องก็เย็น แมลงใดๆที่กังวลก็ไม่มารบกวน หลับฝันดี
แล้วเมื่อตื่นเช้าขึ้นมา หนิงทำการพิสูจน์อีกครั้ง คราวนี้พิสูจน์ว่าของส่วนตัวเมื่อคืนยังอยู่หรือไปแล้ว ที่ไหนได้ มันยังนอนยิ้มโบกมือให้จากก้นบ้ึงของกองทองเลย อี๊……
เรื่อง นางฟ้า
ภาพ นางฟ้า
